Αδέξιας χάρης πάρκο αδύφωνο
Κυματιστή σελήνη
Κεφάλι ξαφνικά βαρύ

Οι αμφιβολίες μας, τα βάθη μας
κοιτάχτηκαν μα χώρισαν
στο πρώτο άγγιγμα

Κατηφοριές
τα στήθη, κολυμπήθρα
και κοιλάδα

Κύμα το βλέμμα κι η φωνή
και κάθαρση

Πάλι ξεφύγαμε απ’ τον κοινό παλμό
τη διφωνία στο τραγούδι μας

σαν μ’ είδες να αγγίζω
το σφυγμό σου
έφυγες,
σαν είδα να με αγγίζεις
δεν σου μίλησα
και σ’ άφησα να φύγεις
πριν να ζωγραφιστεί
στα στόματά μας
γέλιο και χαμόγελο

πριν να ενώσουμε το κλάμα μας
—παρά για μια στιγμή
(ήταν ωραίο τότε το άγγιγμά σου)

Αγαπηθήκαμε σε φευγαλέα φιλιά
μας ένωσαν φλόγες βελούδινες
που ξεκινούσαν από τα κορμιά μας

με καύσιμο υλικό
τη θάλασσα και τον πυθμένα μας—
τα έγκατά μας

Οι φλόγες σβήσανε—
τις σβήσαμε

ολότελα πριν καούμε

πριν γίνουμε ένα—
στάχτη, κάρβουνο
και οι δυο

προσάναμμα της μνήμης

(Σάμπως κατάρα κουβαλάμε
μισοκαμένοι να περιφερόμαστε)