Σκαμμένη από σένα
χαραγμένη η φωνή μου

μέχρι τη ρίζα μου
ο λυγμός
μου βυθίζεις μέχρι τη ρίζα
το μαχαίρι

μέχρι τον πυρήνα

Με πυρπολούν οι ελπίδες
οι αβέβαιες

φωτιά τα λόγια
και τα χάδια σου
που αδίσταχτα τρυπώνουν μέχρι
το μεδούλι

Σκάβεις, σκαλίζεις μέσα μου
αμετανόητα ακατάπαυστα
με φτυάρια
με σκεπάρνια

πιο τρυφερά εργαλεία
περίμενα από σένα
πόνους πιο γλυκούς

νόμισα θα `σουν δίπλα μου
θωπεία καθαρτική,
μέσα μου υγρό μαλακτικό—
όχι υλικό εκρηκτικό,
όχι φλόγα

Τώρα που χόρεψες μπροστά μου
τώρα που μου μίλησες

τώρα που όλα εκείνα μου αρνήθηκες

σκαμμένη από σένα
χαραγμένη
τρέμοντας μη ραγίσει
η φωνή μου

μέσα στη συντριβή φλεγόμενο
το σώμα μου
ασθμαίνουσα η ψυχή μου

Στόμα χαώδες ταραγμένης ερημιάς
παραφυλά να με καταβροχθίσει