Αλλάζει ανάστημα στο προσωπείο
του ήλιου
με τις ριπές κλίνει το γόνατο
στη νύχτα—

σπέρμα σπέρμα της ηδονής
η φυλλόρροια της μοίρας
το προσόψιό σου κρατά ανατέμνοντας τη γη
όποιο κομμάτι αν τύχει και γευτείς
σ’ όποια θηλή κι αν ακουμπήσεις
οι μυκηθμοί των οριζόντων
σαβανωμένοι αετοί κυματίζουν
τον χαμένο σου κρόταφο
περιφέροντας στου γαλαξία τη γάζα
άδειες ημέρες και στιγμές οδόφρακτες

σ’ ενός παιδιού το εγκόλπιο η ύψωση και η σπίλωση

όπως περνά το εκμαγείο με το αίμα
πομπή τυφλή στο ενυδρείο του κόσμου

και της ώσμωσης η ενδόμυχη σιωπή
δάνειο της κατάρας ή καθαρτήριο του πόνου
βαραίνει στην προσδοκία της ανάστασης.