Λείπαμε κι είχε μείνει η βροχή να προστατεύει
τα υλικά που αφήσαμε εκτεθειμένα∙
δίχως το βάρος της λεηλασίας αναζητήσαμε τον φόβο.
νομίσαμε πως η υπεροχή ήταν αστείο
για τους ταπεινούς και τους επαίτες.
όμως όταν αγγίξαμε του πτηνού τον λήθαργο
είδαμε τα χέρια μας σκαμμένα∙
δεν είχαν το θάρρος να κρατήσουν τον θυμό
ή έστω ν’ ακουμπήσουνε το δάκρυ.

Τα υλικά που αφήσαμε σκορπίστηκαν
κανένας δε σεβάστηκε τα τρομαγμένα μάτια
γιατί η βροχή σταμάτησε
κι ό,τι αναγκάστηκε ν’ αφήσει
δεν ήταν παρά ο φόβος που νομίσαμε.