Τα ιδανικά μου
ήταν πάντα πιο μεγάλα
απ’ τη μικρή καρδιά μου

Τα οράματά μου
ήταν πάντα πιο ψηλά
απ’ το μικρό τ’ ανάστημά μου

Ολόκληρη η ζωή μου
τάνυζε την ψυχή μου
ανάμεσα στα δυο

Κι οι φίλοι να κοιτάζουν μ’ απορία
πού επιτέλους έγκειται
η δίκη μου η ουσία

Μα εγώ βυθίζομαι εντός
κι αποζητώ την Αγάπη
που δεν έχει ενδυθεί
τον ιστό της απάτης

Άλλοτε πάλι
η ψυχή μου παραμένει
αραχνοΰφαντο μετάξινο υφάδι
απλωμένη
σ’ αγκάθινο λιβάδι

Στο τάνυσμα του ονείρου
το κάθε αγκάθι
ξεσκίζει το αράχνειο μετάξι