Τη ζωή που σου ταιριάζει να ζητάς
όσο κι αν σου στοιχίζει
αυτή είναι η ευχή της γης
που ξέρει τι σημαίνει γέννα και τι επιστροφή

ό,τι είναι φριχτό γεννάει τη σπορά του

όσα άγγιξαν τον πρώτο πυρήνα του αίματος
παλαιά και καινούρια θροΐζουν κάθε τόσο
γίνονται ανερμήνευτη γραφή
μας καθηλώνουν (για πάντα;) στον δικό τους χρόνο.

Άφησε την Αριάδνη να πλέκει
με το πολύχρωμο κουβάρι της
όνειρα μαγκάλια του χειμώνα
σ’ ένα μισογκρεμισμένο λαβύρινθο
περιμένει, βλέπεις,
μάταια την ιστορία να γυρίσει.

Μέσα μας μια αόρατη γραμμή
(συχνά πέφτω πάνω της, τρομάζω)
θαρρείς κλείνει το δρόμο
από τον θάνατο της σελήνης
στη γέννηση του ανθρώπου
το ίδιο κατακόκκινο αίνιγμα
όλο δικό σου
για πάντα.