Το δοξάρι σου μαχαίρι.
Το βιολί σου, εγώ.
Σφάζεις.Το σκληρό σου χέρι
ξέρω να οδηγώ.

Δάκρυ του βιολιού τον ήχο
στάζ’ η δοξαριά.
Το κυλά η ψυχή στο στίχο
μ’ άυλη μαστοριά.

Μες στης τέχνης σου το κύμα
που αρμενίζεις, πας,
μιας ξανθιάς παίρνεις το σκήμα
και μ’ αεροχτυπάς.

Α! Τ’ αλάλητο τραγούδι
αφίλητο φιλί!
Σα μπουμπούκι για λουλούδι
γύρο απ’ το βιολί…

Το μαχαίρι σου μου αγγίζει
την καρδιά. Πονώ.
Τ’ άλικο αίμα μου φλογίζει
τον πικρό ουρανό.

Πλανεμένο το φεγγάρι
μοίρεται βουβά.
Το παθητικό δοξάρι
εντός μου το τραβά.

Της ζωής λυγά τα τέλια
μιας θυσίας ορμή.
Στα θλιμμένα χαμογέλια
ποια χαρά θερμή!

Μες στης νύχτας την αχνάδα
-θεία παρηγοριά -
σα μιαν άσβηστη λαμπάδα
τρέμ’ η δοξαριά.

Κ’ ύστερα μηνώντας πάλι
την ανατολή,
νέα πνοή απ’ το μυρογιάλι
ο ήχος στο βιολί.

Μες στ’ αψά τα μεσημέρια
τι δροσιά ο σκοπός!...
φωτοπάλατα, λημέρια,
κόσμος χαρωπός.

Τα χινόπωρα, οι χειμώνες
κ `η καλοκαιριά,
ποια πλημμύρα στους αιώνες,
ποια φυρονεριά!

Το δοξάρι σου να λείψει -
πάει μου κι ο σφυγμός…
Όλα η μοίρα ας τα συντρίψει!
Κι ο βαθύς λυγμός

της στερνής, που θα σωπάσει,
μαύρης δοξαριάς,
-χάρος, αέρας μες στην πλάση,
νότος και βοριάς.