Κερύνεια, μαντεύω
αόρατο στους άλλους χάος να σε τύλιξε
την ώρα της αφηνιασμένης επιδρομής
είναι πικρό
μαντεύω καλπασμούς τη χαραυγή
μάθε, το βρίσκω πιθανόν
η ζωή καθημέραν να επανέρχεται
σχεδόν σε αναγνωρίσιμες διαστάσεις

Με θλίβει να σε ανακαλώ γενναιόδωρη
αυτάρκη
απαράλλακτα όμορφη
όμοια ένα χτυποκάρδι
και οι επισκέψεις σου αραιές, διακριτικές
αλλά οι ευωδίες σου ανυποχώρητες
ανείπωτα ευφραντικές

Ναι τούς έθελγε και ο ερωτισμός σου
ή μήπως ήταν όλα ειρωνικά;

Αλλά τι χρείαν έχεις εγκωμίων

Όμως θαρρείς απολησμονώ
τα όμορφα μάτια των Αγίων
θεωρούν ανέκαθεν
μια δύναμη που σε συντρίβει
τα μάτια των εικονισμάτων
με το απεριόριστο μακρόθυμο βλέμμα
παρακολουθούν το απρόσμενο
ασκίαστα από έγνοιες, οδυρμούς
δεν εξαλείφουν το αναπάντεχο

Παρασύρομαι και μακρηγορώ
να ξέρεις πως μαζί σου υπομονεύω
μικρή η ζωή μας με μεσούρανους καημούς
μην συλλογίζεσαι τις πικρές σου πίκρες
κατέχεις πια το γεγονός της αθανασίας
μην αναφέρεσαι σ’ αυτές
μα τι λες τώρα
να σου εξηγήσω

Ώ, μην μου πεις είσαι τόσο όμορφη
σαν ένα κοπάδι πουλιά
με κείνο το έκπαγλο βαθυκόκκινο χρώμα
ίδιο χειμωνιάτικο μέλι
νομίζεις πως υπεκφεύγω
έτυχε να τα έχω πιο πρόσφατα

Κερύνεια, τύπτομαι
με τη δική σου ρίμα
μοιραίνω κι επικλώθω
το βουνό πενθηφορεί με γυμνά κλαδιά
στο σχήμα του ιχνεύονται πάνυ αντρειωμένοι
μαντάτεψαν αρετή, στερνή συγκομιδή

Περιεργώ, ανοίκειοι αλλότριοι
να ριζώσουν σ’ ένα βράχο, σε μια θίνη
και πώς άραγε;
Αγνώριστον
αλλά και επί ποιου όρου;

Λάβε μόνο τόσο. Όχι πλέον
πέμψε τους πια, κοντεύει μεσονύκτι
έχουν σβήσει οι λύχνοι
Εμείς θα παραμένουμε επ’ αόριστον
ως ένδειξη όρκου