Πόσο μ’ αρέσει
να περπατώ ξυπόλυτη
σαν ένα χαμίνι
στην ακροθαλασσιά
πλάι στο Δημόσιο Κήπο
αναζητώντας ίχνος
αν έχει ξεμείνει
ελπίδας στον κόσμο
να περιεργάζομαι στον αφρό
τη γιρλάντα

Οι ερωτικοί μένουν απαρηγόρητοι
πάντα

Αθώα κι η θάλασσα
χωρίς κανένα αίσθημα εκδίκησης
πολυτελής και ενδεής
ωσάν η ποίηση

Η απομυθοποίηση συμβαίνει
κάθε μου βήμα
καθώς το μικρό κοπάδι αθερίνας
μπαινοβγαίνει μες στο κύμα