Νωρίς το δειλινό
κατέφθασε τόσο γλυκός
όσο μπορεί να είν’ ένας γιος
μόλις ν’ αγγίζει δυο χρόνων

Στον κήπο οι βουκεμβίλιες
πετάξαν τρυφερά κλαδιά
κι ανέμιζαν χαμόγελα χαράς

Γραμμή ένας στρατός τα μυρμηγκάκια
γέμισαν τους εξώστες της βεράντας
μην χάσουν ούτε μια πράξη
απ’ την παράσταση «το θαύμα»

Και το μικρό γατί
τρίβεται απάνω στο παιδί
που άργησε
παραπονιάρικα ρωτά, γιατί

Στα σύρματα, πρώτη σειρά
κάθισαν σπουργιτάκια
στο κελάδημα τ’ αγοριού
κάθε φορά φτεροκοπούν

Κι η θάλασσα στο βάθος
τη βλέπεις που κρυφοκοιτάζει
μην τύχει και δε φτάσει
στο εγγονάκι ένα χάδι
πού στέλνει με τον δροσερό της μπάτη