Το απόφωνο των παθών του πλήθους
έφτανε ως μέσα στην ψυχή
κι αυτός μονάχα είχε τα μάτια του ριγμένα
και προς το μέλλον και προς το παρελθόν
κι έχυνα δάκρυα εξαιτίας των λόγων του·
ούτε αναταραζόταν η ψυχή μου ούτε αγανακτούσε
ανείπωτη ήταν η ακτινοβολία του
και με προσείλκυε η γοητεία της λιτότητάς του
όλη η κλειστή πυράδα της ψυχής του
και με σίμωνε στις θύρες της ποίησης.