Έχουν έρθει στο σπίτι φίλοι
και τρώμε μακαρόνια στο μπαλκόνι
άσπρο κρασάκι πίνουμε και όλο γελάμε
με χαζά αστεία όταν ακούω το θυροτηλέφωνο
μ’ ένα διστακτικό σαν "να με συγχωρείτε" χτύπημα
λέω, ποιος να `ναι τέτοια ώρα 2 τη νύχτα,
τίποτα τσογλάνια μεθυσμένα θα `ναι και φωνάζω
ένα "ναι" λιγάκι άγριο..
Ακούω έναν σαν αναστεναγμό κι αμέσως
"να με συγχωρείς αγόρι μου δεν ήτανε σωστό
που σε αναστατώνω τέτοια ώρα μα ήθελα
ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, να ξέρεις είμαστε καλά
λιγάκι ο πατέρας σου γκρινιάζει γιατί εκεί επάνω
απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα, ήρθαμε
κάποιες φίλες με υπεραστικό και τώρα μας φωνάζουν πίσω
να `σαι καλά η να προσέχεις...
Σε λατρεύουμε να ξέρεις.."
Φωνάζω δυνατά "μαμά, μαμά, μαμά".

Μου πέφτει το θυροτηλέφωνο απ’ το χέρι
κι ύστερα από 30 χρόνια – για σκέψου –
με πιάνουνε τα κλάματα, πάω στη τουαλέτα δήθεν
για κατούρημα, ρίχνω νερό στα μούτρα μου
μα δε μου σταματούν τα δάκρυα καθώς θυμάμαι
την εικόνα της με σταυρωμένα τα χεράκια της
επάνω σ ένα γκρίζο η παλαιό ταγιέρ που το είχε
για τις Κυριακές στην εκκλησία.