Με το βουνό γεννιέται η λύπη του
ηχείο της ψυχής αντίλαλος
της σιωπής παιδικός σύντροφος

Μ’ έδιωξε η πέτρα
της πρώτης μου πατρίδας η αρχέγονη ύλη

Ο κήπος κιβωτός και καταφύγιο
άσυλο μοναχικών πουλιών και ζωων
δέντρα που μεγαλώνουν
στης ικεσίας το σχήμα
κι αδέσποτες πέτρες
για ένα σπίτι φάντασμα

Η πέτρα ο λίθος του αναθέματος
στων γεννητόρων τα πεισματικά προστάγματα

Περιπλάνηση στα ασπρόμαυρα σπίτια
μιας πατρίδας χρόνια ντυμένης στο χακί
κατεβαίνουν εικόνες
άνδρες οπλισμένοι
τρόμος κυνηγητό
χιλιόμετρα νύχτας
το απειλητικό χτύπημα της καμπάνας
(πού να σε κρύψω;)
η φυγή με τη βάρκα
η αιχμαλωσία, η φυλακή
η μητέρα βράζει τα κόλλυβα
μνημόσυνο
για το αγνοούμενο κομμάτι της σάρκας της
(η αγριάδα έπνιξε τον φράχτη
τα ζωα της αυλής ρημάχτηκαν).

Η πέτρα η αγρύπνια των λησμονημένων ονείρων
των προ του τέλους πενθούντων

Ο αόρατος ιστός της εξουσίας
κράτησε χρόνια αιχμάλωτη τη σκέψη του
(στις αυλές της νύχτας
ο άνεμος έκλεισε τα φτερά σου
απομένει το ανελέητο φάσμα)
δεν έμαθε ποτέ πως
οι ερμηνείες των ιστορικών στιγμών
είναι κατασκευές
υπεράνω πάσης υποψίας
για τους αμύητους
πίστη
σε μια στολή φορτωμένη νεφελώδη γαλόνια-οράματα
(ένα διαμελισμένο σώμα – το μεγάλο ερωτηματικό)
παραμορφωτικά σιρίτια αξιών
–κενοδοξίας τεχνάσματα–
σε χαλεπούς και ύπουλους καιρούς
(άραγες έβαλες ποτέ ανθρώπινο σημάδι;)
η ίδια εξουσία τα γεννά η ίδια τα λυγίζει
και σε ρίχνει στη φωτιά
κλαδάκι άχρηστο

Η πέτρα που έστρεψα εναντίον μου
η ξενιτιά και η εξορία

Τα εβένινα μάτια της Ισμήνης
τα σοκάκια του Καΐρου
η παρεξήγηση

ο συμβιβασμός στο τελευταίο λιμάνι
ο γκρίζος γάμος
η κόπωση της αληθοφανούς
ευτυχίας
κάτι από αυτό που θα ήσουν
έχει ολότελα χαθεί

Η πέτρα η ενοχή μου

Για τα άλλα δεν έμαθε ποτέ κανείς
σκουριά η σιωπή
την τρίβει από πάνω του και δε φεύγει
είναι αργά
η επωδός του

Η πέτρα επισφράγιση του τέλους
αντιμέτωπη με μια μνήμη
που αντιστέκεται

Δεν έχεις μνήμη
δεν έχεις κέντρο, έλεγε

αλυχτά το σκυλί
οσμίζεται την απώλεια
περιμένει

Ο θάνατος άλλαξε τα πάντα