Είχε δίκαιο λοιπόν ο ποιητής
είχε δίκαιο λοιπόν στα όσα είχε πει
για το μεγάλο φράγμα λήθης
που ορθώνει ένα τείχος αμνησίας και λησμονιάς
και μας αφήνει έξω
απ’ την αλήθεια και την ομορφιά

Είχε δίκαιο λοιπόν ο ποιητής
όταν μας ιστορούσε για τους βράχους και τα δέντρα
και τη βουνοπλαγιά
πως μπορεί καμιά φορά
να `χουνε μια ζεστή ανθρώπινη καρδιά

Όταν μας έλεγε το παλιό ουρανόχρονο παραμύθι
πως ζούμε οι άνθρωποι απάνω σ’ έναν κόκκο από ρεβίθι
ριγμένο σε κάποια απόμερη γωνιά
της θεϊκής ακρογιαλιάς

Κι εμπιστευότανε σ’ όλους εμάς
τ’ ανεπίγνωστά του εκείνα μυστικά …

Ω! ας μην αποδοκιμάζουμε πια
τις ασύνετες και πάρωρες λαχτάρες της καρδιάς
είν’ υπαρκτοί οι μαρμαρωμένοι βασιλιάδες

Ω! ας μην αποδοκιμάζουμε πια
όσους τολμούν κι αστόχαστα αγνοούν
το νόμο της φθοράς