Ό,τι αγαπώ στις λαϊκές και στα υπαίθρια σκηνώματα
είναι τα χέρια με το χωμάτινο πρόσωπο
την αλληλεγγύη των φυτών που ομονοούν στα κράσπεδα
με τις φυσαλίδες
της γύρης των ματιών μας
όταν γλάροι εξαπατούν
την πρόνοια του αιόλου
και διθύραμβοι
σταυρώνουν το πύο της έχιδνας στο ελάχιστο
σιγουρεύω το πάνθεον του δικού μου γήρατος
κι έτσι απεγνωσμένα αγκιστρώνομαι
στη δυσκαμψία των χεριών
που σηκώνουν την ψυχή καθώς το αίμα
παγωμένο συνθλίβει τους αργυραμοιβούς και τους επαίτες
των ονείρων τα βήματα
οδηγούν στους οικείους εκεί στα χέρια
μένουν με τις συνθήκες — μετόπες ενός έγχορδου παραδείσου
αμφισβητώντας το πρόσωπο
όμως την ώρα που η γύρη
σαν τη χλωμή ανταύγεια της νικοτίνης
διαπερνά τα κίβδηλα σημεία
ο ταμίας κροταλίζει: Θάνατος, Θάνατος...
και ποια χαρά μού μένει ν’ ανταποδώσω
το χαμόγελο του γύφτου με τον χρυσό γομφίο
βλέπω μονάχα
τις αιώρες μυρμηγκιασμένα εξαρτήματα του πόθου
ηδονικές κλεψύδρες
που ανταμώνουν με τους μίσχους και τα πέταλα
ίσως σ’ αυτά τα χέρια
να προσεύχονται οι άγγελοι
ίσως να `ναι τα χέρια του παππού μου
που ανεβασμένος στον ντορή του
κατεβαίνει απ’ την εδέμ κρατώντας
δυο χρυσά πορτοκάλια.