Εκεί που βρίσκεσαι
απουσιάζεις
κάπου ανάμεσα στην αποδοχή και την άρνηση

εκεί
στο πρώτο ανάβλεμμα
η επαφή
η αλάθητη γνώση
ο λόγος κι ο αντίλογος
το αντίθετο συμπληρώνει το όμοιο

δύο δίδυμα φεγγάρια
αναβοσβήνουν διαδοχικά στον ουρανό
κι ας είναι ακόμη μέρα
δύο κορίτσια στον μόλο
ενώπιον του απείρου
κάνουν σπονδές στον χρόνο
«ό,τι κι αν αλλάξει η εικόνα αυτή να μη χαθεί»

(ξεθωριάζει...)

και τότε η ακτή γίνεται ωκεανός
κι ο χρόνος άχρονος – παράδεισος του μύθου
το Άσπρο καράβι έρχεται
–εσύ το Μαύρο ανακαλείς (με τρομάζεις)
κι εκείνο περιμένεις–
ο ουρανός της (παντοτινής) νιότης υπόσχεται
κάτω από τη σκέπη του
ό,τι η καθεμιά ποθεί αληθινά
να γίνει πράξη

οι μύθοι – τα μάτια μας
και τ’ άπλερα φτερά μας

μες στον αγέρα αναδύονται
ο αναστεναγμός
τ’ αναφιλητό των θαλασσινών πλασμάτων
τραγούδι άχρονο
ήχοι απόκοσμοι αλλά γνώριμοι
νοσταλγικοί

η μία εισέρχεται στη σιωπή της άλλης
της δίνει λόγο

(τώρα –ό,τι κι αν λες–
ποτέ δεν ένιωσες
πώς βγαίνει η φωνή απ’ το γυαλί
πριν τη χαράξει

ούτε κι εσύ της άηχης φωνής
την καταιγίδα)

με αφοσίωση και θαυμασμό
με τρυφερότητα και φρίκη
βάζουν φωτιά στα θαύματα

οι ήχοι αυτοί μας ένωσαν
οι ίδιοι ήχοι μάς χωρίζουν

στο όνομα της πραγματικότητας
που ασφυκτιά
στα άνευ όρων αίτια

αδιαφανή τα παιχνίδια της τύχης
(της συνείδησης;)

γυάλινες χάντρες οι ερμηνείες
χύνονται στο πάτωμα

γράφεις δυο λόγια δυο γραμμές
σηκώνεται αγέρας
όλο θυμό τα πλήκτρα επιτίθενται
στην ορατότητα της σιωπής

κι ο χρόνος της νεότητας
τέσσερις κύκλοι στο νερό
και κρύφτηκε
στης λεύκας τα φυλλώματα
πίσω από τον υδάτινο καθρέφτη
κανείς δεν τον είδε πια

αν το αντέχουμε και πώς
άλλη ιστορία

δίχως να αφήσει πίσω του
έστω ένα θρόισμα

Τώρα το ξέρεις:
οι φίλοι εναντιοδρομούν
οι φιλίες τελειώνουν