Κι όμως στιγμές
οι λέξεις μας
εφάπτονται
βυθίζονται
η μία μέσα στην άλλη
αιφνίδιο φως
πάλλεται κι αγγελίζει

ο κόσμος γύρω θόρυβος
και μαζί ακατάληπτη απάθεια
πιο πέρα οργή

βαδίζουμε μορφές
φασματικές ενός απόντος
ασφυκτιά, νοσταλγεί
το ποιείν και το πράττειν

από μακριά
κοιτάζουν οι άνθρωποι
η απόσταση
–λένε είναι σοφία–

ο έρωτας
η ανατροπή
η δημιουργία
θεάματα εκλεκτά για να κυλάει
ανεπαίσθητα ο χρόνος
και πίστη καμία

οι λέξεις εισχωρούν αργά στο δέρμα
άσε να βλαστήσουν οι λέξεις

τίποτα δε θεραπεύεις
μαθαίνεις μόνο να το αντέχεις
η πνοή της ζωής
η επιθυμία
και όχι η διαρκής ανελέητη μάχη
με το αδύνατο

η τελειομανία στεγνώνει τα αισθήματα
ο έρωτας αλλάζει ρότα
χάνεται στα σύννεφα
στα ρομαντικά του στερεότυπα
το τέλειο σφαγιάζει τον έρωτα

κοιτάζουμε τον κόσμο
μέσα από αλλεπάλληλα πρίσματα
εμμονές, ανάγκες
ό,τι αγαπάμε είναι μόνο
μια σκιά

καμία αναμέτρηση καμία
μετακίνηση από ένα ιδεατό (ανύπαρκτο) σημείο
θέασης του κόσμου
(η ζωή ωστόσο ρέει)
σχήματα, χρώματα, φωτοσκιάσεις συγχέονται
ενάργεια μηδενική
(ό,τι περνά και φεύγει με παίρνει μαζί του)
απουσία προοπτικής
ο κόσμος καθηλώνεται σε μια πλαστή αυθυπαρξία
το εγώ σε προστατευτική ανυπαρξία

κι όμως εντός και εκτός
το τοπίο ανεπαίσθητα μετακινείται
η αθέατη μηχανή
με την ακούσια συνδρομή σου
ροκανίζει τα ξύλα, τον κορμό
διαβρώνει τα βράχια και τα όρη
να προφτάσω να σώσω το βλέμμα

με την απώλεια των ορίων
φτάνεις στην υπέρβαση των δικών σου ορίων

Επιστρέφει ή επιστρέφω
(ποιο είναι άραγε το πραγματικό υποκείμενο;)
Το κλειδί έτριξε στην πόρτα
άνοιξε το νοτισμένο σπίτι
άνοιξε τα παράθυρα
«η εσωτερική μεταβολή
για τον καθένα μας
ο μόνος αληθινός χρόνος» είπε
κι έστρωσε το τραπέζι