Ρόδινο, ρόδινο αγέρι
ο τρόμος της ομορφιάς
και του πηγαίου πόθου

είναι ναός και είναι σπίτι
τα κεντήματα της μητέρας
το κόκκινο μεταξωτό μαντίλι της γιαγιάς
η τέφρα των ονείρων

περνάω δειλά το κατώφλι
κι όλα θρύψαλα χρωματιστό γυαλί
κλείνω τα μάτια

βλέπω το μισογκρεμισμένο σπίτι
με τα μεγάλα φωτεινά παράθυρα
(όχι αυτή φορά δεν κάνω λάθος)
έτοιμο να σαλπάρει

ένας άγνωστος μου φράζει τον δρόμο:
«Τα δωμάτια με θέα είναι κλεισμένα», λέει.
– Κι η Αριάδνη;
– Δεν μένει πια εδώ. Ταξιδεύει.
– Πού θα τη βρω;
– ;...

Τώρα στη θέση του σπιτιού
έπεσε ένα αστέρι
κι εγώ ούτε μια ευχή.