Όπως του Πάνου λευκή, μυρτώ του Ανέστη και
του Δημήτρη ελένη, εσύ κι εγώ.

Στα ίδια πάνω κάτω μέσα χρόνια, λίγο πριν , λίγο μετά
δεν έχει τόσο σημασία, όσο ο αιφνιδιασμός τής άνοιξής σου:
η τελευταία μου πράξη πριν την έξοδο οριστικά
οι τελευταίες απόκριες, το έσχατο Πάσχα της χαράς
η μαγική αυλή με το μαγγανοπήγαδο στου Αγίου Συμεών.

Λίγο πριν τον βαθύ χιονισμένο επερχόμενο χειμώνα
ανάμεσα σε απέραντες πια ευνούχες σιωπές
λίγο πριν διασπαρθώ στους υδροφόρους ορίζοντες του κόσμου.

Και γίνουν όλα στη μνήμη, όπως του Πάνου και του Ανέστη οι καημοί
ένα σπάνιο αναφιλητό, ένας αιθέριος ψίθυρος χωρίς εικόνες.