Μπήκα ένα βράδυ στο παλιό μας σπίτι
στις δέκα και μισή ύστερα από απογευματινή κραιπάλη:
ήσουν πάντα στην ίδια θέση μπροστά στην τηλεόραση
ντυμένη στο ίδιο πενιουάρ.

Έλα, μου είπες, παίζει εκείνη τη συνέχεια
κι εγώ πλησίασα όπως τότε, σε φίλησα στο μέτωπο απαλά
και τότε ξεβάφτηκε η αλλαγή:

κάτω απ’ τη ρόμπα τα πόδια σου σε αγκύλωση
οι σάρκες σου κιμάς το αιδοίο τρυπανισμένο,
τα χείλη σου βαλσαμωμένα τα χέρια σου προχωρημένη σήψη.

Τώρα καταλαβαίνω πιο καλά όταν μου λεν
για την καταστροφή της Μικρασίας∙
το ξεσπίτωμα το ξεχαρβάλωμα τους βιασμούς
τα βάσανα τους κρεμασμένους.