έρω, δε θα περιληφθείς, Αγάπη, στα αναγνωστικά
έτσι που υπολείπεσαι ευψυχίας εθνικής
άχρηστη στα ΟΧΙ των πάσης φύσεως επιδρομέων
στην πίστη την αγία και στους αδούλωτους αδελφούς.

Ξέρω, ακόμα, πως και το Κίνημα δε θα σε τραγουδήσει
δεν αναφέρεσαι στην εκμετάλλευση του ανθρώπου
στις θυσίες του Λαού τις ματωμένες του Πρωτομαγιές,
πολύ συχνά άλλωστε, λεν, αποπροσανατολίζεις.

Και στο φινάλε όλοι ντρέπονται την αναγνώρισή σου, Αγάπη
εθνικούς ποιητές δε διορίζουν χωρίς «το μεγαλείο της φυλής»
βάρδους λαϊκούς χωρίς «τον πόνο του εργάτη».

Να γιατί, Αγάπη μου, θα μένει πάντα ένα αντίσκηνο
η ποίησή σου για τους πληγέντες απ’ τις θεομηνίες
της αορτής…