Δεν μίλησα, Γιάννη, δε φώναξα∙
κοιμόμουνα κι εγώ τη χειμερία νάρκη
ανώριμος στο χρέος – πλην του έρωτα.

Κι ενώ σίδερα κρύβαν τ’ αδέρφια μας
γνωστοί και φίλοι λιγοστεύαν ένας ένας
πάλι δεν μίλησα – ομολογώ φοβόμουν.

Αύριο μεθαύριο, δε γίνεται, θα ξεδιπλώσουν οι σημαίες
θα μυρμηγκιάζουν οι πλατείες λευτεριά∙
εγώ ξανά δε θα μιλώ – πάλι θα νιώθω μόνος.

Γιατί θα ξέρω πως δεν έσωσα κανένα πιστοποιητικό
παρά μόνο δικαιολογίες: πως όταν ξύπνησα ήταν πια αργά
δεν είχα βρει στο πλάι μου κανέναν…