Ακόμα μια φορά , την τελευταία,
θα κάνω ντους μες στη δική σου τη μπανιέρα
– προσεκτικά, μην πιτσιλίσω κι αποκαλυφτώ –
θα σκουπιστώ αργά αργά απ’ το πεσκίρι σου
θ’ αγγίξω τα ενθυμήματα που θα σου μείνουν
– τις πρίζες, τα πλακάκια, τα σταχτοδοχεία –,
θ’ αγγίξω, την πιο αιμάτινη φορά, τα φερ φορζέ
τις ρωγμές των σεισμών, τις τρυπούλες των ξυλοφάγων
θα γείρω λίγο στα προικώα σου μεταξωτά σεντόνια

και στις επτά θα φύγω σαν τον κλέφτη
από το σπίτι που ως εχθές ήταν το δικό μας
με τη φράση «για πάντα» σαν έρπη στα χείλια.