Την ώρα που πιάνονταν η ανάσα στις αυλές από την τόση τόλμη
κι ο αδερφός μου διέγραφε τόσα χρόνια με μιας πράξης εξιλέωση
όταν οι πράσινες οχιές εξακόντιζαν αισχρά το δηλητήριο βλήμα τους
κι όλης της χώρας τη δειλία την ξέπλεναν εικοσάχρονες αρτηρίες και φλέβες
ο αιθέρας ορμώντας στα δωμάτια με τα ερτζιανά μοίραζε κραυγές
μιας από καιρό ξεχασμένης ρωμιοσύνης — μπουρλότα ψαριανά
νταλιάνια ρουμελιώτικα και σκουριασμένους γκράδες της αυτοάμυνας
ενώ ο διατεταγμένος χάλυβας γκρέμιζε τα τείχη

την ώρα που έκθαμβες στην τόση θυσία άνοιγαν οι πόρτες νοικοκυραίων
να δέσουν πάλι τις αιώνιες πληγές του Μπότσαρη, του Μελά, του Άρη
να φέρουν ιώδιο στοργή επίδεσμο, να καταμετρήσουν τα νέα θύματα
να φυγαδεύσουν κλαίγοντας μες στον όρθρο μυστικά τους δυναμένους
όταν, πρωί πια, γεμίσαν αγγελτήρια οι τοίχοι τα ονόματα των μαρτύρων
πάλι απών, μίλια μακριά, ρωτούσα τι έγινε τη νύχτα
στις δεκαεφτά Νοέμβρη.