Κρυφά κρυφά ανθίζω πάλι στη σκέψη σου
παίρνω ξανά λίγη επαφή με το στίγμα της καρδιάς σου∙
η εποχή που έκλεισε αρκεί
δε θα μπορέσει βέβαια ξανά να αγρυπνήσει
τα κύτταρά σου σβήσαν στο κορμί μου
φύγαν κι οι πιο μικρές εστίες επαφής σου
–στοργή που είχα μυστικά αποταμιεύσει–
μα εσύ σιγά σιγά ακονίζεις τις τύψεις μου
περνάει καιρός – μαχαίρι και λαβωματιά.