Φυσάει βαρδάρης, γέρνει τη φωνή σου
θρυμματισμένη μνήμη στην πόλη που αγαπήσαμε
κουβέντες καθημερινές, χαμόγελα, αφές
από τετραγωνικά εκατοστά του δέρματός σου.

Φυσάει αέρας και σκορπίζει τη ματιά σου
μέσα στη μνήμη –ό,τι σου `δωσα και πήρα– μόνο
η καταχώριση στο ημερολόγιο νωπή σχεδόν γραφή
κι αυτή θ’ αρχίσει λίγο-λίγο να ξεθωριάζει.