Παλιώνουμε, βραδιάζει παντού ένα φίδι φθινόπωρο με
ουρανό στάζοντας φωσφόρο εσύ τον εργολάβο εγώ γραμμάτια
κι η πόλη μας ακόμα πάχυνε, δε γνωρίζεις πια κανέναν
στις βόλτες – ούτε ένα γεια σου ένα σημάδι έστω επαφής
οι παλιοί δικοί μας αναρροφήθηκαν παντρεύτηκαν γέννησαν,
φτιάξαν εκ του μη όντος ιατρεία βιοτεχνίες πήραν BMW
τα νέα σώματα μοιάζουν σπαρμένα με σκάρτα λιπάσματα
δεν μπόρεσα να ταιριάξω.

Βραδιάζει, τα πρόσωπα κουμπώθηκαν φορέσαν προσωπεία
αρχίζεις τις μοδίστρες, κοκτέιλ σε πρεμιέρες
γεμίζω αργυραμοιβούς εξοφλήθη και μεθόδους απάτης
όμως εκατομμύρια στιγμών, ένας αόριστος, ο πιο δονητικός,
θα μένουν μυστικοί κρύσταλλοι μέσα μας κάτω απ’ τις πρωτεΐνες
γενετικός κώδικας μακριά απ’ τους ανυποψίαστους:
το μόνο κέρδος.