Δεν ήρθες λοιπόν. Κι εγώ σκεφτόμουν να σου μιλήσω για ήρωες
όχι μεγάλους∙ για κοινούς δασκάλους μανάβηδες υπαλλήλους επιπλάδες
που είχες γειτόνους τόσα χρόνια και δεν ήξερες
τις χειροβομβίδες που πέταξαν, τα όπλα που φορτώθηκαν, τα όνειρα
τις σπηλιές που κοιμήθηκαν, τα βουνά που διαβήκαν τσακισμένοι
κι είναι πια ρυτιδωμένοι μ’ ένα τυπωμένο παράπονο στο μέτωπο
βαθιά ηττημένοι και οιονεί ελπίζοντες...

Δεν ήρθες που σε περίμενα. Κι εγώ που θα σου μιλούσα για θαύματα
πώς θα ντύσουμε κόκκινα τα περίπτερα της συνοικίας
τους ισολογισμούς στα λογιστήρια και τα γρανάζια στις πρέσες
έμεινα με μια κόκκινη προσμονή να πετιέμαι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.