Τη νύχτα που προχωράει μ’ ένα ριπίδι στο χέρι
μια κρύα νύχτα και σωρεύει πυρετό `47
στο κινούμενο ασκέρι των χειλιών σου
ρωτάς γιατί και πού εστήρικται το χάος
ποια φυσεκλίκια να ζωστείς, ποιες σφαίρες τώρα να εκπυρσοκροτήσεις
μα είναι πια αργά∙ σε φωτογράφισαν φλου οι πλανόδιοι της εποχής
και δεν το ξέρεις.

(Με ποιο τρένο ταξίδευε ο Βιδάλης;
Τι σου συνείρει η επανάληψη λε-λε;
Ξύλο οξιάς το δοκάρι των κρεμασμένων μας;
Λοχίας ή δεκανέας ο δολοφόνος του στρατηγού;
Τι σκελετό είχαν τότε τα γυαλιά του Ελιάρ;
Πώς κάθονταν οι αεροπόροι στα εδώλια;)

Κορίτσι μου βελουδένιο, μένω ελεύθερος μέσα στον έρωτα
πότε να μισώ, για να παλεύω∙
το ατομικό καλοριφέρ της ηλεκτρικής θαλπωρής μας
καίει ακόμα φύλλα Κομέπ και Ρίζους προχτεσινού πογκρόμ∙
το τάχαμ’ λαϊκό σιγκούνι που σε ξέντυσα
βαμμένο αίμα παιδιού απ’ το Μακρονήσι∙
τα τραγούδια στο γιαπωνέζικο μαγνητόφωνο
πάνω σε σβησμένη εγγραφή βούρδουλα απ’ τον Αϊ-Στράτη.

(Κι αν είναι σήμερα τα σπερματοζωάριά μου κομματικά
η ορμή μου κομματική κι η ποίηση κομματική
το πιο προωθημένο κύτταρο του φαλλού μου στη μήτρα σου κομματικό
είναι γιατί
μιλούνε μέσα τα φορτηγά – γραφές στα καφάσια ΕΝΩΣΙΣ
οι φωτιές του Ιούλη τα πλακάτ η αργή γιατρειά των τραυμάτων
ο εκοφίτης στη μια ο εκοφίτης στην απέναντι πόρτα
προβοκάτορες της Αγίου Κωνσταντίνου απ’ του Δραγώνα ως τον ύπνο μου
ο αναγεννώμενος φοίνιξ κατόπι, το παιδί που χτυπήσαν
οι μπάτσοι στην Καμάρα κι η αδιαφορία του τρόμου...)

Κορίτσι μου μοσχοβολητό, ετούτα βλέπω∙
όταν τα κυματιστά σου μαλλιά κάμποι που αλωνίζει ο Μπουκουβάλας
η φλοκάτη σου δάσος, κρυμμένες δυο ταξιαρχίες
οι δυο ρυτίδες σου, φωνή εκείνου που η Φωνή ονόμασε προδότη
τα ροδοκόκκινά σου μάγουλα γαρίφαλο της απολογίας

μπορώ μετά να υπογράψω δήλωση διηνεκή
μόνο και μόνο εξαιτίας της ύπαρξής σου;