Δεν είστε εσείς οι φίλοι που μεγαλώσαμε μαζί∙
εσείς αλλάξατε τροπάρι, μιλάτε τώρα για την ανοικοδόμηση
την οριζόντια ιδιοκτησία τα ποσοστά δόμησης τις αντιπαροχές.
Και τα προβλήματα ανατοκισμού και εσωτερικής υφαίρεσης
δεν τ’ αντιγράφετε πια απ’ τους επιμελείς μαθητές της τάξης∙
βγάζετε το μηχανάκι απ’ την τσέπη και τα λύνετε μόνοι σας
στο πι και φι.

Οι τωρινοί μου φίλοι είναι μακριά από σας∙
άλλοι σκοτώθηκαν απ’ τους ευζώνους στον Μοριά
κι άλλοι πέσαν «εις τους συνήθεις τόπους» των αιμάτων∙
όσοι περίσσεψαν μαζεύτηκαν στην ξενιτιά για αιώνες
και τώρα ένας ένας με βαπόρια και τρένα επιστρέφουν
δισταχτικά στο παλιό τους χωράφι στην αδελφή τους ρυτίδα.

Κι οι άλλοι ακόμα που μείναν που υπογράψαν που ξεχάστηκαν
που έσβηναν χρόνια και χρόνια τα προδομένα τους οράματα σε ταβέρνες
που αποκαταστάθηκαν που ανοίξανε βαφεία γκαράζ καθαριστήρια
που ακόμα και εκκλησιάζονταν ή δίναν οβολό στη Φανέλα του Στρατιώτη

τώρα μόνον αυτοί – εσείς δεν είστε πια οι φίλοι μου.