Τριάντα χρόνια κρυφός στη θέα ποιητής
σαν φύλλο μυστικό, άδικη φύση, σιγανή φωτιά
ζούσε στις υπώρειες των ανθρώπων
στα αντερείσματα του ψύχους τους.

Χρόνια ζωγράφιζε ποιήματα βαθιά μες σε σπηλιές
κάτω από λίθους προϊστορικούς κουκουλωμένα
κιβωτιόσχημους στίχους κραυγές που έκρυβε στο χώμα
ενώ εμφανώς πουλούσε προϊόντα ανώνυμα άχρηστες υπηρεσίες
εκδίδοντας νυχτερινά δελτία αποστολής της ψυχής του
ξοφλώντας χρέη έγκαιρα με μια ζωή σε μόνιμη υποθήκη.

Κάποια όμως μέρα μαθαίνεται το σφραγισμένο μυστικό του
αχρείοι ερευνητές των ξένων βίων διαδίδουν αλήθειες στην οθόνη
τον καταγγέλλουν στο κοινό ότι τις νύχτες έκλαιγε λέξεις
χαράματα ότι σφάδαζε από ποίηση και δεν υπήρχε
νοσοκομείο εφημερεύον για εσωτερικούς λυγμούς να εισαχθεί
κι αυτός να καταπίνει, λέει, γαλάζιες λέξεις κίτρινες και πράσινες
εκφράσεις να του γιατρέψουν το άλγος της φθοράς
πριν να περάσει απέναντι κραυγάζοντας σιωπή.

Και αντί λίθων το πλήθος χειροκροτεί ομαδικά τις στέρφες νύχτες του
με θαυμασμό επιχαίρει το ακατανόητο το ασύλληπτο
τη στέρφα ζήση του, λευκές τις σελίδες που γέμιζαν εμφύλιους έρωτες
ακατανόητες πληγές για εκείνους, ερωτηματικές εικόνες της καρδιάς
δίαυλοι ανοχύρωτοι μονόδρομων που οδηγούσαν προς το τέλος
μιας αναπόφευκτης πορείας προς την τελευταία συναλλαγματική.

Χειροκροτούσε το κοινό τον εφήμερο καβαλάρη της σιωπής
όπως ο όχλος πάντα επιχαίρει τον αυθαίρετο ιππέα του λόγου
και ο κρυφός ποιητής έτρεχε να κρυφτεί απ’ τα χαίρε τους
στο λοιμοκαθαρτήριο της ιστορίας.