Άφραγκη καρδιά κι εγώ της χτίζω έρωτες εικονικούς.
Παραλαμβάνω έμφροντις το άχραντό σου πνεύμα
με δάκρυα στα χέρια το εναποθέτω στο ξύλο αγιογραφίας
το ανασηκώνω ως έμβλημα επανάστασης παλλαϊκής

αγαπώντας το όπως μόνο οι μεσήλικες γνωρίζουν να αγαπάνε
πιο μαλακά, όχι ανάξια ούτε βάναυσα πλην όμως βιαστικά
μην φύγει χρόνος απ’ τις θάλασσές σου, χαθεί σε άλλα μάτια
και σίγουρα πιο άτολμα στις διαπλοκές του δικού μας δειλινού.

Σκέφτομαι πώς θα γηροκομούσες το πρώην εύφορο σαρκίο μου
με τι λαμπιόνια λαμπερά θα τύλιγες την πρώτη των σωμάτων μας
και εγώ τι δόλια μέσα θα έστηνα να διαρκέσουν τα αποτυπώματά σου
θεραπαινίδα γερόντιου, σκλάβα αφέντισσα του εσχάτου πάθους.

Σώζω τη μορφή σου σε δισκέτες για να θυμάμαι τις πλασματικές σου στάσεις
το πώς με λάτρεψες φαντασμικά στο τελευταίο μου φέγγος
σε φιλμ του νου τυπώνω ερωτικά πυροτεχνήματα της τελευταίας έκθεσής σου
να τα θυμάμαι τον χειμώνα της σιωπής.