Πέρασαν χρόνοι, αλλά οι κινήσεις θύμιζαν την «άλλη εποχή»
παρόμοιες στύσεις σε παράγωγα δρομάκια, παρεμφερείς τριβές
σε τοίχους, πίσω από θυρόφυλλα, σχεδόν ίδια λόγια, ψίθυροι
χαμηλοί και τέλος ασθενικές κραυγές σε ίδια άνοιξη, οιστρογόνο.

Όμως όχι. Ήταν αλλιώς εκείνη η εποχή.

Τότε, στη μέση της πλατείας του κόσμου ένα αιώνιο φιλί
με έκθαμβους χιλιάδες θεατές κατέληξε σε μια κοινόχρηστη αυλή
ώσπου να πέσει καταρράκτης το γάλα της σπηλιάς σου
και μια απέραντα λευκή κραυγή σού φώτισε όλη την άνοιξη.

Ήταν σίγουρα αλλιώς.

Έτσι που δεν καταλαβαίνω αν ο δικός μας έρωτας
αρνητικός ηλεκτρισμός
ενέργεια γήινη, έλξη του ζωου, αντιστροφή θανάτου
ένωνε τους αδένες μας τόσο μοναδικά, που έκτοτε
όποια άλλη άνοιξη γράφει παρόμοια ιστορία να φαίνεται
σαν επανάληψη με τη μορφή της πιο γελοίας φάρσας.