Και τώρα που έπεσε η κουρτίνα στη θυμέλη, θέλω
να σου μιλήσω για το τελευταίο καλοκαίρι,
πώς άρχισε μες στην ανεμοθύελλα η εσχάτη φάση
πώς και γιατί μέσα σε πέντε χρόνια κατρακύλησε η μετοχή,
μετά από ένα μικρό γύρισμα της τελευταίας ώρας.

Όλα ξεκίνησαν απ’ την υπέρτατη ανάγκη ν’ αγαπηθούμε
να ξεπεράσουμε τις άδειες ώρες της απόστασης
να απορρίψουμε τα ξένα λήμματα και τις συμβάσεις,
να γειωθούμε σε ξαφνιασμένα ακρογιάλια, σε αργά ασανσέρ,
σε απάτητες πλατείες, άγνωστες πόρτες και ύποπτα πανωσέντονα.

Ο χρόνος έζησε μαζί μας γενναιόδωρα. Μας έδωσε
το ρίγος των μυστικών του δρόμων, τις απροσδόκητες φωνές,
κλοπές φωνών αγαπημένων, ληστείες της απομένουσας ώρας,
κι εκείνες τις βαθιές εκδρομές, ανάμεσα σε λιόδεντρα και αρμυρίκια,
σε πάχνες πρωινές βορειοδυτικών αεροδρομίων.

Η μοίρα ξάπλωνε μαζί μας γενναιόδωρα. Μας έδινε
πλατιά πανιά, μαΐστρα, φλόκο και μεγάλη μάτσα,
αυτοκινούμενη ελευθερία στο παρατηρητήριο των αστεριών,
μια πόλη προσάναμμα να περιφέρουμε τις μαγικές εικόνες μας,
τύχη αγαθή, ξεδιάντροπα ευνοϊκή, σαν μιλημένη.

Όμως εγώ δεν ήμουνα αυτός που νόμιζες αντάρτης
είχα δυο αστεράκια που κουβαλούσα κάτω απ’ τα εσώρουχα,
τον παιδικό τους λόγο εντολή ανέκκλητη,
έναν σταυρό που ανέβαζα ως τα ψηλά πατώματα,
ένα άλυτο σταυρόλεξο στα οροπέδια των δισταγμών μου.

Έτσι γνωρίζαμε καλά πως θα έφτανε το τελευταίο καλοκαίρι
κι όλα μαζί θα τέλειωναν, ο έναστρός μας θόλος,
οι ουζοποσίες, τα θαύματα κι οι μαύρες πέτρες των γιαλών μας,
οι αεροπορικές μας επιδρομές, οι ευμάρειες, τα μπερεκέτια.

Αλήθεια, όλα ταυτόχρονα τελείωσαν: η βραδινή παράσταση, η εποχή,
τα μαύρα μου μαλλιά, οι ζωικές μου εξάρσεις, τα όργανα,
οι οχιές που τους θαρρούσαμε για φίλους, οι ασήμαντες καλημέρες.

Φύγαμε έτσι, σκορπίζοντας στους ορίζοντες των ερώτων,
μέσα στην ίδια χοάνη
κι όμως μίλια μακριά, στην άκρη της υπερβολής.

Τώρα, καλά στερνά.