Μου κληροδότησες μία τεράστια περιουσία:
σαράντα στρέμματα φιλιά, χιλιάδες χρεόγραφα αγγίγματα σφιχτά
το ήμισυ εξ αδιαιρέτου του κορμιού σου που ξόδεψα το αίμα μου
για να αποκτήσω εξ ολοκλήρου
σπίτια κρυφά για δίωρη ιερή φιλοξενία
τόπους έξοχα θαλασσινούς κι απόμακρα βουνίσιους
κουβέρτες τυλιγμένοι εκεί σφιχτά στον ιστιοπλοϊκό
ή στις πρωτεύουσες του κόσμου ενώ γεννιόταν η ιστορία
και στο γραφείο ώρες ατέλειωτες κλειστά τα φώτα τα τηλέφωνα
για μια στιγμή χαμένος αν δε γνώριζα πού είσαι.

Αυτή λοιπόν τη δωρεά ζωής τώρα την αποκρούω.
Άστοργα μου την έδωσες, στοργικά σ’ τη γυρίζω πίσω.
Μέμφομαι τα όσα ζήσαμε άπαξ: Άδικα μου τα έκλεψες
γιατί δεν είχες πίστη και ελπίδα και υπομονή

κι ακόμα γιατί δεν καλύπτει αυτή σου η δωρεά τη νόμιμη μοίρα μας
που ήταν γραμμένο να είναι άλλη απ’ αυτή που παίχτηκε
την παράνομη την ασυνεχή την πεπερασμένη την παροξυντική.