I

Πίσω απ’ της Ντούρλιας την κορφή έναν Απρίλη μήνα
ο Καρατάσιος με χωσιά χάλασε τον Σιαμπάν Γκέκα.

Από την Ντούρλια βίγλιζε προς την Ντοβρά ο Γκαρνέτας
κι η συμμορία του Ζλατάν του έκοψε κρυφά την καρωτίδα.

Κι εκεί στης Ντούρλιας τη σκιά ο Καπετάνιος Βόρας
σαν τα αρνιά έσφαξε «τους προύχοντες, τους πλουτοκράτες».

Δεκάδες χρόνια αργότερα, κάτω απ’ τον Ντότση λάκκο
γεμάτο οκάδες αίματα βαριά της Ιστορίας
ενώ κοιμόταν η βροχή, έκλεβα τα φιλιά σου.

Τώρα εκείνες τσ’ αγκαλιές κι εκείνη τη λατρεία
σαν το κεφάλι του Νουρή, σαν του Χατζηχειμώνα
η Ντούρλια μόν’ τα χαίρεται, η Ντούρλια τα θυμάται
κι ετούτοι εδώ οι στίχοι μου που λιώσαν σαν τα χιόνια.

II

Πίσω απ’ της Ντούρλιας την κορφή, αιώνες για αιώνες
για τις χωσιές θα μελετάν τον Αρναούτ Εφέντη
δε θα μιλάν για τις κλεφτές, για τις κρυφές στιγμές μας
που σαν τα χιόνια λιώσανε, πετρώσαν σαν τα δέντρα.

III

Κι εγώ τις μπούλες σαν θωρώ κάθε Ψυχών Σαββάτο
βάζω στου Βάντση τον μυχό σαράντα πέντε λίρες
κι αυτός μου παίζει μες στ’ αυτί λυπητερούς ζουρνάδες
ώσπου να πέσω σαν ξερός τη μνήμη του να υφάνω
γύρω στις έξι το πρωί που τριγυρνάν μπουλούκια
στου λαναρά τους αργαλειούς τουλπάνια για να γίνουν
τα κρυφοδάκρυα να κρυφτούν που φύγαν σαν αιθέρας.

IV

Ανάθεμά σας, τρυφεροί και φοβεροί ζουρνάδες,
κάθε χρονιά τον Μάρτιο ψηλά στον Αϊ-Αντώνη
λυγίζει η ανάσα σας στης μνήμης τα χωράφια
φτηναίνουνε τα αχλάδια σας, γέρνουνε οι μουριές σας
γερνούν παπάδες ψέλνοντας σιγά το εν υψίστοις
και κάθε χρόνο μού στερούν κι ενός φιλιού κομμάτι
ώσπου η Ντούρλια να κρυφτεί πέρα στους πέρα κάμπους
κι εγώ μαζί της να χωθώ βαθιά στον Ντότση λάκκο.