Φοβάται και τον ύπνο του. Μετά τα μεσάνυχτα ιδίως
τσιγάρα σέρτικα καπνίζει, στον σκληρό του δίσκο οχυρώνεται
δεν πίνει με κανέναν συντροφιά, δεν βαυκαλίζεται
τη λέξη καλοκαίρι εξοβέλισε, βροχές διαλέγει
πιέζει πλήκτρα για να τυπωθούν οράματα φυγής.

Θολώνουν το μυαλό του θέματα θεμελιώδη παιδιόθεν
όπως, παθαίνουνε καρκίνο οι φράουλες, ή ακόμα
τι είναι το τίποτα, ποιες είναι οι ορίζουσές του
η ποίηση μπορεί να το αποδώσει, τι θα γινόταν
αν νικητής ήτανε ο Δράμαλης στα Δερβενάκια;

Το κενό της εξουσίας που θα προκύψει τον ταράζει
λαμπάδες άφεγγες συλλέγει για τη λύπη του
φαρμακωμένος σατανάς το μέσα του εγείρεται
και ταξιδεύει συνεχώς στο παρελθόν του.

Η Κάσος η Κάρπαθος η Ίος η Σέριφος η Ανδαλουσία
η Καλημέρα το Γκαλιτσιανό το Μαρτάνο η Βούα το Περπινιάν
το Κιρκαγάτς η Μαγνησία το Αϊβαλί το Ακσάρι η Μόσχα
ο Αλή Ριζά, ταμίας στην Οθωμανική, ο διευθυντής Λουάρ
οι εξακόσιοι Κοέν του Μπίρκεναου

ώρες της ιστορίας που τον βασάνισαν, ώρες μικρές και μέγιστες
που έγιναν μυθιστορία, τον εμποτίζουν και τον ακουμπούν
ώσπου να γίνει ο ίδιος μια μικρή κόκκινη παράγραφος
υποσημείωση στείρου μελετητή στα μαρμαρένια αλώνια.