Ο αγώνας είναι χαμένος πια απ’ τα πριν
παρά τα εγκλήματα και τ’ αναπόφευκτά μας λάθη.

Ο άνθρωπος πλάι σου, είναι ψέμα
πως είναι δικό σου κύτταρο, προέκταση χεριού σου
ψέμα η εκφώνηση «για πάντα», απλώς σήμερα βολεύεται
σήμερα εξυπηρετείται, διασκεδάζει, μπορεί και αύριο
όσο είσαι μια μηχανή που δίνει.

Ο αγώνας δεν έχει έλεος: οι άλλοι καραδοκούν
σαν τα γεράκια ένα σου λάθος μια κίνηση στραβή το δεύτερο
τρίτο παραπάτημα και εφορμούν από ψηλά
ν’ αρπάξουν τ’ αρνάκι.

Μα και τ’ αρνάκι δεν είναι πια το άδολο ζωάκι
τα χρόνια τούτα μετασχηματίστηκε σε υστερόβουλο λωτό
χούμηξε, ρούφηξε τροφές και πρωτεΐνες απ’ τις ρίζες
με βουλιμία τα θρεπτικά λιπάσματα του μπαξεβάνη
τα φυτοφάρμακα, τις φωσφοτάσες, τις αμίνες
ωρίμασε για τον πρώτο τζαμπατζή διαβάτη:
εξέλιξη, πρέπει να το παραδεχτούμε, πια βιολογική.

Μα εγώ δεν το `χα καταλάβει:
γυναίκα, η φύση σου σέρνεται πέρα απ’ τους αιώνες
η ίδια σάπια φύση, κατευθείαν απ’ τις παραλίες της Κολχίδας
τρομάζει τον άγριο ληστή του Ρασομόν, καταστρέφει
απ’ τα πλοιάρια του Νείλου δυο αυτοκρατορίες, αφήνει
τουμπανιασμένα πτώματα στης Τροίας τ’ ακρογιάλια
κι αιώνες αργότερα μαζεμένα φαρμάκια κυτταρικά
μες σε μια νύχτα με πότισες.