Αναρωτιέται αν άξιζαν οι χίλιες μέρες οι άπληστες, τα τόσα ύστερα
χρόνια εκμηδένισης πουλώντας σπίτια κι αυτοκίνητα ξοφλώντας
χρέη επί χρεών, υπηρετώντας καταχθόνια αφεντικά, καλημερίζοντας
υποκριτές και δολοπλόκους και κρυψίνοες αγνώστους.

Και κάθε χρόνος άνανδρα να τον γδικιέται με νέες αρρώστιες
περιουσίες σε τομογράφους μικροσκόπια ηπατικές δοκιμασίες
νέες συμφορές να τον κυκλώνουν να τον πλαστογραφούνε τα παιδιά του
νύχτες να κοιμάται ζωσμένος ένα πουγκί μην του ληστέψουνε τον ύπνο.

Νόθα φιλιά το περιβάλλον του, μήνες να φέρνουν εποχές με ενοχές
ώρες χωρίς ψυχή – που στέρεψε, άχρηστες μέρες ανήκουστες
να αναρωτιέται πώς άντεξε, πώς ανεβαίνει ακόμη ο ήλιος κι η σελήνη
με μια γυναίκα δράκο θηρίο αρπακτικό μειοψηφία της ζωής του...

Τώρα πια ξέρει τι ξεπληρώνει: τις χίλιες μέρες που ανέπνεε ουράνια
αμαρτωλά αρώματα και νόμιζε πως θα `ταν άσβεστα κι οι νύχτες αξημέρωτες.
Ένοχες μέρες ασημένιες νύχτες θριαμβικές πυρπολημένα χαράματα
που φύγανε αφήνοντας εκδίκηση κι αρές που πιάσανε, όπως πάντα
πιάνουνε οι δίκαιες κατάρες των προδομένων ερώτων.