Αυτό το ξεχαρβαλωμένο λεξικό δεν πετιέται, κόρη μου,
το κουβαλούσα όλα αυτά τα χρόνια μες στο μαύρο χιόνι
για να μου αποδίδει στα αγγλικά την τέλεια μοναξιά
τα σαββατόβραδα βουνά που μόνος εκφωνούσα
σπάνια ουρλιαχτά, κραυγάζοντας προς άγνωστες κορφές
κι αυτές καλόγνωμες μου ανταπέδιδαν αρώματα
πορτοκαλιών και κίτρων απ’ τις ευσπλαχνικές χαράδρες
ή όταν βάδιζα στην άμμο σε σιωπηλές ακρογιαλιές
ίχνη ταιριάζοντας πάνω σε άγνωστα βήματα, για να περάσει η ώρα.

Αυτό το μαύρο διαλυμένο λεξικάκι θα σου αφήσω, κόρη μου,
και όταν θα φύγω, οι υπογραμμισμένες λέξεις του
θα σου θυμίζουνε τις δύσμορφες τις ώρες του πατέρα.