Λίγο πριν τον δεκαπενταύγουστο μας κάλεσε σε πάρτι χριστουγεννιάτικο πήγα στο σπίτι του νωρίς για να στολίσουμε οι δυο μας το δέντρο που είχε απ’ τον κήπο ξεριζώσει, του βάλαμε κόκκινες κίτρινες μπαλίτσες μία μεγάλη πράσινη κορυφή και χάντρες σαν βραχιόλια γύρω απ’ τα κλαδιά και το τυλίξαμε με άπειρα κινέζικα φωτάκια μανιακά να αναβοσβήνουν...

Ύστερα φτάσανε κι οι άλλοι φίλοι με τα δώρα, άλλος ουίσκι, άλλος κρασί, γραβάτες δύο μπρελόκ ένα δερμάτινο πορτοφόλι τρία βιβλία... Με μια χαρά επίπλαστη κάτσαμε στο τραπέζι με το κοκκινισμένο γουρουνάκι, τις σαλάτες, τα κοτόπουλα, το τζάκι δίπλα του που έκαιγε γλυκά ηλεκτρικά κούτσουρα, κάποιοι άναψαν πούρα Αβάνας εκλεκτά, βάλαμε στο πικάπ παλιά τραγούδια, ξέρεις, Σινάτρα Μπινγκ Κρόσμπι «jingle bells» και τα παρόμοια, ως και ρουλέτα παίξαμε με μανία, «faites vos jeux, messiers...»

Κάποια στιγμή άρχισε να πέφτει έξω ένα κρύο χιόνι, εκείνος πήγε στη βεράντα, μας έφερε μια χούφτα λευκό της σιωπής άνοιξε τις παγωμένες σαμπάνιες κι είπε με τρέμουλο στα χείλια:
«Λοιπόν, καρντάσια, ακούστε, καλά φάγαμε καλά ήπιαμε ως εδώ, ωραία χρόνια ζήσαμε, μέρες φιλιών και ταξιδιών, ερωτευμένες μέρες, νύχτες υγρές, κολλητικές, άπληστες και μεθυσμένες νύχτες. Εγώ δε θα προκάνω τα Χριστούγεννα, τουλάχιστον ας το κάψουμε απόψε, τι Παναγίας τι Χριστούγεννα. Αυτό το βράδυ και εμένα να θυμάστε...»

Κι όμως είδε Χριστούγεννα. Είδε Πρωτοχρονιά.
Και τ’ Αϊ-Γιαννιού εκείνο το κακό πλοκάμι που είχε μέσα τους απλωθεί κέρδισε κατά κράτος.