Υπέροχη η θέα που απολαμβάνεις από δω ψηλά, αδελφέ μου, μου είπες μόλις ανέβηκες. Κι αυτό το λογισμικό που μας χάρισε εδώ μια εταιρεία είναι απίθανο πόσο ζουμάρει. Βλέπεις μυριάδες χρώματα, λεπτομέρειες απίστευτες, εστιάζεις συνεχώς και κατεβαίνεις, στενά δρομάκια, μικρά νησούδια και χλοερές κοιλάδες να απολαύσεις, ακόμα και στην ομίχλη των πόλεων να διεισδύσεις, αψηλά κύματα των κόλπων να θαυμάσεις, βράχους θεόρατους από βαθιά φαράγγια να πλησιάσεις, φωτιές δασών τεράστιες, ναυάγια πλοίων να κοιτάς να συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου, διαδηλώσεις, ρεκόρ να σπάνε, μπαράκια να γεμίζουνε υποψήφιους εραστές, πολέμους να ξεσπάνε, αντάρτες να πολεμάνε, νοσοκομειακά να σφυράνε... Από ψηλά όλα είναι αλλιώτικα, σαν ρετουσαρισμένα, οι ήχοι πιο οξείς, οι μυρουδιές πιο έντονες, τα λόγια πιο κελαρυστά, οι αγαθοί άνθρωποι φαίνονται πιο ωραίοι, η μνήμη των πραγμάτων πιο ζωηρή, θυμάσαι ή μάλλον ξαναζείς στιγμές των γεγονότων, λεπτές αποχρώσεις των συμβάντων, μπορείς και αναλύεις χαρακτήρες άμεσα, καλοήθεις και κακότροπους να εντοπίζεις... αχ τι ωραία ζωή περνάμε αδελφέ μου εμείς, μου είπες, σε αντίθεση μ’ εσάς τους προσώρας γήινους, εμείς οι σφαιροβόλοι του παρελθόντος στα μπαλκόνια του ουρανού...