Σας κλέβουν, κύριε, φώναξε δυνατά στον δρόμο ο περιπτεράς.
Εννιά το βράδυ και επέστρεφα κουρέλι απ’ το γραφείο.

Γύρισα πίσω και τις είδα να σκορπίζουν τρομαγμένες πεταλούδες
μια και τις έπιασα στα πράσα να `χουν στα χέρια τους τα χρόνια που μου κλέψανε
–μα πού μαζεύτηκαν όλες μαζί οι γυναίκες της ζωής μου;–
με άγχος προσπαθώντας να τα κρύψουνε στις τσέπες τους
ή να τα χώσουν στη μασχάλη, όσο κι αν ήταν βαριά κι ασήκωτα.

Έτρεχα να τις πιάσω μα εκείνες άφαντες
όσο λαχάνιαζα τόσο απομακρύνονταν
ώσπου αποκαμωμένος έπεσα σ’ ένα παγκάκι της πλατείας...

Να ξαποστάσω, να το πάρω απόφαση
πως δε θα έρθουν πίσω πια τα χρόνια που μου λήστεψαν
πως σαν αεράκι σαν καλοκαιράκι φύγανε
σαράντα χρόνια άσπλαχνα κι υπέροχα
πως δε θα ξαναδοθούν πίσω ποτέ.