Ώρα εξίμισι το απόγευμα, χρύσιζε ο όρμος στο νησί
είκοσι τόσων χρόνων ξύπνησε από ένα εγκάρσιο αεράκι.
Σάββατο ήταν, δίπλα γυμνό κοιμότανε ακόμα το κορίτσι
αγαπημένο δέρμα σοκολάτας απ’ τις ομοβροντίες του ήλιου
με υγρά τα ίχνη του έρωτα στα αστραφτερά σεντόνια.
Βγήκε γυμνόπους στην ταράτσα, η δέσποινα νοικοκυρά
έφτιαξε αχνιστό καφέ με κερασάκι, ο ήλιος έκαιγε ακόμα
ένα ραδιόφωνο από δίπλα έπαιζε για μια λευκή αχιβάδα...

Είχε πενήντα χρόνια άπλετα μπροστά του, γι’ αυτό δεν καταλάβαινε
πως μπρος στο λιμανάκι με τις βάρκες μόλις γνώρισε
τον πλήρη, τον απόλυτο ορισμό μιας ευτυχίας
που δεν επρόκειτο ποτέ να ξαναγυρίσει...