Μπουτζουλούδι και πουλούδι και γλυκό μου μωρελούδι
ανέβα πάλι στους ώμους μου να σε πάω στην πλατεία
κρατήσου απ’ τα μαλλιά μου, σαν τότε, που ήσουνα μικρούλι
και με κοιτούσες μ’ έκπληξη να υψώνω τη γροθιά στη διαδήλωση...

Έλα να παίξουμε, να βγούμε τώρα μια τελική φωτογραφία.
Δε σε πειράζουν οι ρυτίδες του πατέρα, δεν είναι έτσι;
τα άσπρα του μαλλιά, το κύρτωμα της πλάτης
τα βάσανα που κουβαλάει στο μέτωπο, έτσι δεν είναι;

Κάποτε θα σου πω για τις χίμαιρες της ζωής μου
θα σου μιλήσω κάποτε για τα θηρία που πάλεψα
τον μόχθο, την κούραση, τις πίκρες, τα παθήματα
λέξεις ιωδιούχες φυλαγμένες στα παλιά μπαούλα του σπιτιού...

Ένα πρωί θα ανοίξεις το κουτί με τα ποιήματα-κληρονομιά σου
και στίχοι θα πεταχτούν ολόλευκοι στο παράθυρο
κλείσ’ το αμέσως, μη σου φύγουν και πετάξουν.

Άπλωσε την παλάμη σου και μάζεψε όσους μπορείς
πρόσεξε όσο γίνεται οι λέξεις τούτες μη σου ξεφύγουν

κράτα τις σκληρές εικόνες τους μες στο μετείκασμα
και φύλαξέ τες στον κόρφο σου μέχρι να μεγαλώσεις...

Θα τις χρειαστείς όταν δε θα υπάρχω, να το θυμάσαι...