«Χάλασε η Κυψέλη που ήταν η πιο αριστοκρατική συνοικία της Αθήνας. Περπατάς στην Κερκύρας και στην Επτανήσου και δεν βλέπεις παρά μόνον ξένους, Αλβανούς, Πολωνούς και κυρίως έγχρωμους: από το Πακιστάν, από την Γκάνα κι εγώ δεν ξέρω από πού. Στην Πατησίων έστησαν οι μαύροι ολόκληρα μαγαζιά στα πεζοδρόμια, ούτε να περάσεις δεν μπορείς. Μένουνε δέκα-δέκα σε βρομερά υπόγεια, φτιάξανε και κάτι μπακαλικάκια με τρόφιμα της πατρίδας τους, μιλάνε με τις ώρες από τα δημόσια τηλέφωνα του ΟΤΕ ποιος ξέρει με τι μαϊμού κάρτες. Την Πλατεία Βικτωρίας τη μαγαρίσανε. Πού είναι τα υπέροχα καφενεία της, ακόμα και το «Καφέ των ποιητών» χάλασε, μαζεύονται οι μετανάστες κατά δεκάδες και μιλάνε με τις ώρες, τι λένε άγνωστον. Όσο για τη Φωκίωνος Νέγρη, τι να πω... μόνον τα αραπάκια πλέον παίζουν στα παρτέρια της.»
Ο κύριος Αβράσογλου με το καφέ κουστούμι και την ΕΣΤΙΑ στο χέρι είπε τον πόνο του και σηκώθηκε να φύγει. Είχε βραδιάσει πια, είχε πιει το καφεδάκι του και κατέβηκε στον σταθμό του Ηλεκτρικού. Στον τοίχο της καθόδου κάτι μαλλιάδες έγραφαν με γκράφιτι ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Τους κοίταξε με αποστροφή, αλλά δεν τόλμησε να τους κάνει παρατήρηση.
«Το ρέμα του Λεβίδη» του ήρθε ξαφνικά στον νου. Εκεί, κοντά στο ρέμα έχτισε ο πατέρας του με κάτι λαμαρίνες μια παράγκα. Η μάνα του ξενοδούλευε στο σπίτι του Καλλιφρονά. Ο πατέρας κάθε πρωί στους Ποδαράδες με τα πόδια για ένα ψωρομεροκάματο κι οι αδερφές του εργάτριες στα υφαντουργεία του Λαναρά. Όταν γεννήθηκε εκείνος, η μνήμη της πατρίδας είχε σχεδόν ξεθωριάσει, η παράγκα είχε γίνει δίπατο και στο ισόγειο ο πατέρας του είχε το καλύτερο μπακάλικο της περιοχής. Πότε καλύφτηκε το ρέμα, πότε στα χνάρια του έγινε οδός η Φωκίωνος Νέγρη, πότε κτίστηκαν οι πολυκατοικίες, πότε φύγανε οι αστοί για άλλες γειτονιές, πώς πέρασαν τα χρόνια, ούτε που το κατάλαβε. «Τουλάχιστον εμείς ήρθαμε μετανάστες στην πατρίδα μας», είπε στον εαυτό του φωναχτά. Ο διπλανός του γύρισε και τον κοίταξε με απορία, δεν κατάλαβε. Κάτι ψιθύρισε στα αραβικά και συνέχισε να παίζει το κομπολόι του.