Απ’ το πρωί η ζωή τραβάει την κατηφόρα.
Στις δέκα ο ταχυδρόμος φέρνει νέους λογαριασμούς
ρυθμίσεις, κοινοποιήσεις, αποδείξεις, παρατάσεις
απλήρωτες κάρτες τραπεζών, ευγενικές υπενθυμίσεις…
Κι όλο προσθέτει εκείνος, αφαιρεί, διαιρεί, δεν πολλαπλασιάζει
βλέπει αμυδρά ειδήσεις ολέθρου και καταστροφής
κουρέλι πια το βράδυ πέφτει στο κρεβάτι εξαντλημένος.

Γύρω στις δύο η ώρα τη νύχτα μπουμπουνίζει το μυαλό
συνθέτει ραψωδίες, ανακαλύπτει λέξεις, ταιριάζει στίχους
βρίσκει καινούρια ομοιοκατάληκτα, συνώνυμα, ομόηχα
φτιάχνει ιστορίες νέες, παλιές ανασυνθέτει, τις ενώνει
σχεδιάζει κεφάλαια, πίνακες περιεχομένων, κολοφώνες
επιγράμματα, ελεγείες, δακτυλικά πεντάμετρα οργής
που όταν χαράζει ο ήλιος οι ήχοι γίνονται πνοή κι αιθέρας…

Κι εκεί κατά τις οκτώ που πετιέται απ’ το κρεβάτι
κάτι θυμάται αμυδρά, κάτι ακαταλαβίστικους ήχους της νύχτας
ασύνδετους και χωρίς νόημα που προσπαθεί να συνενώσει
να τους επιδαψιλεύσει ειρμό και κίνηση, πλην ματαίως.
Η μνήμη είναι πάντα νυχτερινή.