Γιατί στην ξενιτιά γράφεις συνέχεια για τη μικρομέγαλη πατρίδα σου, ρώτησε κάποια στιγμή φωναχτά τον εαυτό του. Τι είναι αυτό που σε προκαλεί να βασανίζεις εμμονικά τη μνήμη σου κάθε ώρα και στιγμή; Η θύμηση της υγρασίας της παραλίας, οι απρόβλεπτες καταιγίδες της, τα μουντά της απογεύματα, οι πηχτές της ομίχλες πάνω από τον κόλπο ως τον Όλυμπο, η θάλασσα που παγώνει σαν γιαούρτι τις μέρες του χειμώνα; Δε θυμάσαι την ακινησία της εκατό χρόνια τώρα, τους σφιχτούς ανθρώπους της, τους μπαγιάτηδες, τους εκμεταλλευτές, τους νεόπλουτους, τους θρησκόληπτους, τους Παυλοκαταραμένους;
Και ένα πρωί του ήρθε φως εξ αποκαλύψεως. Δε γράφει για την πόλη: τα παιδικά του χρόνια αναμιμνήσκεται, τώρα που αναχωρεί σιγά-σιγά. Γιατί στο κάτω-κάτω τα παιδικά μας χρόνια είναι η μεγάλη μας πατρίδα. Το ωάριο και το σπέρμα της ύπαρξης, τα χρόνια της αιτίας τα αθώα του λαβυρίνθου, τα βότσαλα της μοναδικής μας ακμής, ο χώρος του χρόνου του πρώτου λόγου και η θητεία στο απλό, το ήρεμο, το ύφος μιας ανεξερεύνητης ποίησης μέσα στον Κλύδωνα της πλατείας Δικαστηρίων, τις συμμορίες του πετροπόλεμου με την απέναντι Μητσαίων, τα χρώματα της κάτω πλατείας και των μεγάλων δρόμων. Πατρίδα μεγάλη κι απαράμιλλη και αποκλειστική εκείνα τα χρόνια τα μοναδικά, τα ανεπανάληπτα, και η μεγαλύτερη αλάνα η μνήμη τους...