Το ταξικό μου κέρατο

δεν το χαρίζω κανενός

στο χώμα θα το πάρω.

Έλεγε και ξανάλεγε ο ποιητής

όπως τον γρύλο που

επαναλαμβάνει το τραγούδι του.



Χρόνια πολλά μετά την εκδημία

ένας μελαμψός νεκροθάφτης

ανάμεσα στα κόκκαλα του ποιητή

πίσω απ’ τα παΐδια του θώρακα

θ’ ανακαλύψει με έκπληξη

το άφθαρτο κι ολόγυαλλο κέρας.

Σουβλερό και περήφανο

όπως οι στίχοι του μεταστάντος.