Κωκυτοῦ ναίων ἀνυπόστροφον οἶμον ἀνάγκης,
ὃς ѱυχὰς θνητῶν κατάγεις ὑπὸ νέρτερα γαίης,
Ἑρμῆ, βακχεχόροιο Διωνύσοιο γένεθλον
καὶ Παφίης κούρης, ἑλικοβλεφάρου Ἀφροδίτης,
ὃς παρὰ Περσεφόνης ἱερὸν δόμον ἀμφιπολεύεις,
αἰνομόροις ѱυχαῖς πομπὸς κατὰ γαῖαν ὑπάρχων,
ἃς κατάγεις, ὁπόταν μοίρης χρόνος εἰσαφίκηται
εὐιέρωι ῥάβδωι θέλγων ὑπνοδώτειρα πάντα,
καὶ πάλιν ὑπνώοντας ἐγείρεις· σοὶ γὰρ ἔδωκε τιμὴν
τιμὴν Φερσεφόνεια θεὰ κατὰ Τάρταρον εὐρὺν
ѱυχαῖς ἀενάοις θνητῶν ὁδὸν ἡγεμονεύειν.
Ἀλλά, μάκαρ, πέμποις μύσταις τέλος ἐσθλὸν ἐπ’ ἔργοις.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Ω συ που κατοικείς εις του Κωκυτού τον δρόμον της ανάγκης, που δεν έχει επιστροφή
(τον αγύριστο δρόμο), που οδηγείς τας ψυχάς των ανθρώπων εις τον κάτω κόσμον, ω
Ερμή τέκνον του Διονύσου, που σύρει τον βακχικόν χορόν, και της κόρης από την
Πάφον, της Αφροδίτης, με τα καμπυλωτά βλέφαρα.
Συ υπηρετείς εις την ιεράν κατοικίαν της Περσεφόνης, και είσαι οδηγός στις
δυστυχισμένες ψυχές που πάνε εις τον Άδην αυτές τις ψυχές, όταν φθάσει ο μοιραίος
χρόνος, καθοδηγείς προς τον κάτω κόσμον, εσύ που μαγεύεις τα πάντα με το ιερό ραβδί,
που υπνωτίζει, και πάλιν τους σηκώνεις από τον ύπνον διότι σε σένα παρεχώρηοεν η θεά
Περσεφόνη την τιμήν να είσαι Οδηγός στις ψυχές των ανθρώπων κατά την αδιάκοπον,
την αιωνίαν πορείαν των προς τον ευρύν Τάρταρον. Αλλά μακάριε, είθε να στέλλεις εις
τους μύστας καλόν τέλος δια τα έργα των.